Last van ‘beestjes’ die er niet (meer) zijn.
Ongediertebestrijders worden soms wel eens geconfronteerd met mensen die last hebben van beestjes, jeuk en die in sommige gevallen hun huid beschadigen door veelvuldig krabben. Vroeger werd dan soms een toneelstukje opgevoerd bij de klant waarbij het “ beestje” zogenaamd werd platgetrapt of werd er in bepaalde gevallen met water gespoten en de klant (patiënt) wijs werd gemaakt dat er bestrijdingsmiddel werd gebruikt.
Dat was de – niet wetenschappelijk opgeleide- ongediertebestrijder niet aan te rekenen. Echter was de klant daarmee niet geholpen. Deze verviel weer in het oude patroon. Door wetenschappelijk onderzoek is dit fenomeen bekender geworden binnen de plaagdierbeheersingsbranche en wordt in voorkomende gevallen doorverwezen naar huisarts, c.q dermatoloog of indien nodig een GGZ instelling.
Wat is Parasietenwaan precies?
Personen met een parasietenwaan zijn er stellig van overtuigd dat zij last hebben van ‘beestjes’. Deze personen voelen en zien kleine insecten, wormen en andere parasieten waarvan het bestaan door middel van lichamelijk onderzoek niet kan worden aangetoond.Ondanks het feit dat parasietenwaan een psychiatrische aandoening is zoeken de meeste patiënten hulp bij een dermatoloog of huisarts. Die patiënt is ervan overtuigd dat het gaat om een dermatologisch probleem en niet om een psychisch probleem.
Sommige patiënten bezoeken klinieken voor importziekten omdat ze in de veronderstelling zijn dat ze de parasiet tijdens een reis hebben opgelopen.
Parasietenwaan komt voor op alle leeftijden maar wordt meestal gezien bij eenzame en sociaal geïsoleerde personen boven de 50 jaar. In de leeftijdsgroep boven de 50 jaar komt parasietenwaan vooral bij vrouwen voor, onder de 50 jaar en komt het vaker bij vrouwen voor dan bij mannen. Bij een parasietenwaan op jonge leeftijd moet worden gedacht aan drugsgebruik of aan een beginsymptoom van een ernstige psychose.
De patiënt met een parasietenwaan kan zich op vele manieren presenteren.
In de meeste gevallen heeft de patiënt al meerdere instanties zoals de (gemeentelijke) ongediertebestrijdingdienst om advies gevraagd. Ook heeft de patiënt de huisarts vaak meerdere malen verzocht om sterke antiparasitaire geneesmiddelen.
Meestal heeft de patiënt zelf al van alles geprobeerd om aan de parasieten te ontsnappen zoals het gebruik van lokale desinfectantia, pesticiden en zelfs verhuizing.
De beschrijvingen die patiënten geven van de jeukklachten en sensaties van kuipende beestjes kunnen zeer uitvoerig zijn. Kenmerkend voor de patiënten is dat ze kleine korreltjes, huidschilfers en pluisjes, verzameld tussen papiertjes en bevestigd op plakband meenemen in (lucifer)doosjes. Zij laten deze verzamelingen zien en merken deze aan als de verantwoordelijke parasieten.
Diagnose bij Parasietenwaan
Om een diagnose te stellen is nauwkeurige inspectie van de huid door een dermatoloog belangrijk. Want huidafwijkingen die jeuk veroorzaken moeten worden uitgesloten.
Het voorstel van een verwijzing naar een psychiater wordt door de patiënt bijna altijd afgewezen.
Deze tekst is gebaseerd op: Parasietenwaan, door A.P.M. Lavrijsen.